De kollega's zijn kool

's Avonds, na het journaal - dat ik trouw volg om helemaal into de actua te zijn, inclusief de krantenkoppen waarop de late kijker als dessertje getrakteerd wordt - blijft mijn tv wel es aanstaan als sprekend behang. Terwijl ik een deadline versla of het halve leerplatform afprint, golft het deuntje van De Kollega's dan door mijn kot. Niet echt gekend bij mijn leeftijdsgenoten, maar wel collectief erfgoed bij een generatie hoger. Desalniettemin ben ik ook fan, zowel van die begingeneriek als van de serie.

(Jammer dat de programmatie in de krant niet retrogewijs voor de oude schrijfwijze met K gaat...)

Mijn 'liefde' groeide vorig jaar: ik heb de toneelstukbewerking van De Kollega's door 't Arsenaal gezien. Op meer dan de titel ging ik niet af, want ik wist enkel dat het 'een serie van de toenmalige BRT' was. Ergens had ik namen van onsterfelijke personages opgevangen, al kon ik er maar vaag gezichten en karakters bij plakken.

Die voorstelling heb ik echt kriek gelegen van het lachen. En dat gebeurt niet vaak. Op zich zijn de scenario's van de tv-serie geen hoogdravende literaire hoogstandjes, maar het is net die eenvoud die het zo herkenbaar maakt. Het charmeerde mij, ook al werk ik niet op een kantoor en keek ik dertig jaar geleden niet met natte badharen naar de televisie.
Vooral in het tweede deel van de voorstelling, waar eenzelfde scène - een feest met alle collega's bij Persez thuis, waarvoor heel wat water naar de zee vloeide (dat zie je in het eerste deel) - vijf keer herhaald wordt. Elke keer is een pak heftiger, het tempo schakelt een versnelling hoger tot de acteurs bijna hun zinnen uitkotsen. Ze geven zich zo fel dat ze er zelf van schrikken, had ik de indruk. Het enthousiasme waarmee ze spelen en elkaar tot een slappe lach prikkelen, is aanstekelijk. De geïmproviseerde tussenwerpsels en onvoorziene glijpartijen in de gemorste sangria houden hen scherp en maken het echt hilarisch. Weinig komische stukken hebben mij zo veel zo luid doen lachen. Echt kool!

Als je dan 's avonds op kot - dus tussen die tijdsdruk of dat wanna be kopiecenter - een zin hoort die je kent, en dan nog een en dan nog een, tot je merkt dat je de aflevering van die bewust voorstelling ziet, is het echt fijn. De nostalgie en brede glimlach komt bij mij snel terug, weliswaar met dertig jaar vertraging...






Het filmpje is een reportage uit Het Journaal. Echt helemaal goed wordt de sfeer van de voorstelling niet weergegeven, maar toch geef ik het mee als filmisch bewijsmateriaal.