Vive le roi

Niet dat ik zo'n fan ben van ons koningshuis, maar wel van het eeuwenoude protocol en de stijve regels die dat met zich meebrengt. Niets wordt aan het toeval overgelaten, elke minuut is tot in de puntjes voorbereid. Best wel grappig om te zien hoe de plaatselijke politie - voor de gelegenheid met witte handschoentjes - zenuwachtig staat te ijsberen terwijl het voor de koninklijke entourage haast routine is. Een koninklijk bezoek brengt naast een legertje security ook een drommen royaltyfans met zich mee. In een oogopslag kan je ze uit de zee nieuwsgierige Waregemnaars destilleren: van 's morgensvroeg hebben ze een stekje veroverd aan de dranghekkens waar ze zich koppig aan vastklampen, o wee voor wie dat op een onbewaakt moment durft in te nemen. Fleurig lenteboeket in de rechterhand terwijl een fototoestel bengelt aan een druk gesticulerende arm tijdens het keuvelen over de glimlach van de Mathilde en het deux-pièceke van Paola bij een vorige acte de présence. Alsof het over hun buurvrouw gaat. Maar koningin Paolo begroette die (hoofdzakelijk) dames wel als 'de fanclub', wat mij verbaasde. Ze leek als een volleerde filmster haar entree te maken en bovendien herkende ze hun gezichten uit de vele anderen: opmerkelijk.
Maar ook als gewone sterveling was het wel es fijn om mee te maken, ten slotte komen de sire en de sirène (zoals een oudje grapte) niet elke dag naar Waregem city afgezakt. Mijn timemanagement was fotografisch en in marathonstijl uitgedokterd om de gerimpelde staatshoofden zoveel mogelijk op de foto te krijgen. Met dank aan het Ikeatrapje voor de extra centimeters. Klein neveneffect: stinken stinken stinken. Lang geleden dat ik zo'n sappige lijfgeur produceerde, al is dit niet zo'n fijn weetje. (Excuus, Michel). Ik maak het goed met enkele foto's die er snel aankomen...

Extra bewijsmateriaal

http://www.vtm.be/nieuws/opgeknipt.html?vpos=9&vID=PIt_5911_vtm_id
ik ben het groene stipje achter het fototoestel wanneer ze het stadhuis binnenwandelen)

http://www.deredactie.be/cm/de.redactie/mediatheek/1.498502?mode=popupplayer

Reclamebureau mezelf

Als - hopelijk - toekomstige journalist zijn eerste publicaties altijd spannend. En de mijne is een feit, al moet ik er onmiddellijk een kanttekening bij maken... Een literair hoogstandje is het niet, integendeel, er komt geen spatje grammatica aan te pas. In de wereld van Photoshop, daar is het terug te vinden.





Parade






De officiële scènebeelden moet ik nog even verschuilen achter een pixeldeken, maar hopelijk komt snel meer...
Tijd voor een streepje reclame... "Parade", de nieuwste voorstelling van compagnie de URN

"Station of music"



Uit het niets beginnen dansen te midden van een publieke plaats; echt origineel is het idee niet. Maar in dit filmpje gaven de dansers er maandag in Antwerpen Centraal letterlijk een nieuwe twist aan. Wanneer de overbekende Oostenrijkse berghit "Do re mi" uit de luidsprekers schalt, begint een ogenschijnlijk toevallige voorbijganger uitbundig te dansen en valt het kleine meisje dat aan z'n hand liep na enkele seconden in. Dat zet een kettingreactie in gang: naarmate Maria de toonladder zingt, gaat ook het aantal dansers in crescendo. Niemand staat toevallig in de grote stationshal en iedereen past perfect in de choreografie. De dansers vertolken waar veel voorgaande massadansen wel willen, maar nooit in slagen: een perfect getimede chaos. Heel straf.
De boodschap van de stunt mag dan wel niet onmiddellijk duidelijk zijn - vtm wil reclame maken voor het nieuwe programma 'Op zoek naar Maria' - toch vind ik ze meer dan geslaagd.

PS: Het begin van het filmpje warmt wat op, maar blijf zeker kijken want het blijft verbazen...

PS 2: Een mooier gemonteerde versie van de dans op http://www.vtm.be/mariadans/, al vind ik het verrassingseffect er minder groot...

PS 3: Dat niet alles vanzelf gaat: http://www.vtm.be/mariadans/makingof.html

Picchicks

Ik ging op reis en ik nam mee

- 1 Erasmusdate



- 2 vriendinnen



- 3 fototoestellen



- 4 Lenzen :-)

Mag ik u kussen?

Het plastieken culturele erfgoed van Ingeborg op een hoger en fluweelroder niveau getild: dat was wat Canvas beloofde op maandag om 20u40. Drie mannelijke bv-jagers stonden met hun tongen als getrokken degens tegenover elkaar om één frisse deerne verbaal te veroveren. Maaike Cafmeyer - die met haar bekende naïeviteit perfect in het suikerzoete format paste - was de woman to get. Het aanwezige testosteron hield elkaar goed in evenwicht: Dimitri Leue met z'n onovertroffen beeldspraak, Pieter "Don Juan" Embrechts en levend geworden stripfiguurtje Jelle De Beule. De onvoors(p/t)elbare openingszinnen die de heren uit hun mouw schudden, kon ik echt wel smaken. Net doordat ze hun veroveringstocht alledrie op een totaal andere manier zagen - fijnbesnaarde en spitsvondige Leue, wanna be West-Vlaming Embrechts die terug ging naar Maaikes roots en vadsige Jelle - gaf dat het programma een pittig tempo. Na vier korte rondes was lucky Leue de uitverkorene en mocht hij de titelvraag "Mag ik u kussen?" stellen. Waarop Maaike Cafmeyer filmisch oogknipperend "Ik dacht dat ge het nooit zou vragen" repliceerde en een twee smachtende lippen op de hare gedrukt kreeg.

Avó lindo