Oker en blauw

Zondagochtend, tijdens de eerste echte winterprik, reed ik met de auto anderhalf uur door een bevroren landschap. Richting Leuven, Pellenberg meer bepaald, in de gerestaureerde hoeve bij Annamarieke. Eens testen of er diep in mij een meubelstoffeerder verscholen zat.



En ja, die bleek er wel te zijn. Na een stevige workshop ging ik de trap af met een 100% handgemaakte zitbank. Dat die vijf uur daarvoor nog gewoon een ruwhouten frame met pootjes was, zou je amper zeggen. Het sleuren met singels, volume geven met polyether, vastnieten van volumevlies, afwerken met baalkatoen en ten slotte het stofferen zelf wierpen duidelijk hun vruchten af. De gevoelige vingertopjes en stijve armspieren nam ik er 's anderendaags graag bij. Mijn work-out voor dat weekend had ik zo ook al gehad. Dat meubelstofferen vroeger blijkbaar vooral een mannenjob was, kon ik bevestigen.



Al was er ook een vrouwelijke touch voor nodig, want het hoeken vastzetten bleek geen sinecure. Na veel oefenen en vouwen lukte het toch. Belangrijk wel, want die kan je niet meer maskeren nadien.


Het oorspronkelijke plan om de bank in de woonkamer te zetten, bleek niet echt top. Iets te druk en te weinig plaats. Dan maar boven in de slaapkamer. En daar bleek het plaatje wonderwel te kloppen. De stof van Petite Couture - waarover ik last minute nog twijfelde, ook al lag die al maanden klaar - matchte perfect met de kast en het oker van de lamp - die schandalig genoeg nog geen plekje op de blog kreeg. Samen met de kleerkast en de zitbank is dit het derde DIY-element in onze kamer.





In een notendop: zeker geen goedkope workshop, maar wel dik tevreden met de begeleiding en mijn unieke zitbank. En dat meubelstofferen, dat is voor herhaling vatbaar. Als mijn naaimachine ooit de geest geeft, weet ik wat gedaan.

Happy bird-day!

Vorig jaar kreeg ik voor mijn verjaardag een bon van M & M van Julija's Shop. En zoals ik wel eens durf doen, liet ik de bon tot de allerlaatste dag liggen en treinde ik pas vorige week richting Antwerpen. (Voor de allerlaatste keer met een go-pass, snif)


Na een verjaardagslunch met M ging ik snuffelen bij Julija's. Heel veel mooie stofjes, maar niets meteen waarop ik mezelf wou trakteren. Wat daar dient een bon tenslotte voor, vind ik. Tot ik botste op een rol die net tegen het schap lag en een verborgen pareltje bleek te zijn. Geen stofje dat er in een webshop meteen zou uitspringen voor mij, want het glanskatoen is in het echt nog feestelijker dan je op foto kan vastleggen. Meteen kocht ik een goeie meter en popte het idee voor een rokje op. 



En zo geschiedde. Dat er tussen de aankoop en het naaien nog geen week zat, mag in tijden van na-verbouwingen en op-zijn-plooi-komerij een wonder heten. Maar met het idee van een verjaardagsoutfit voor mezelf, lukte dat wel. Dat ik vandaag nog moest naaien, neem ik er wel even bij. (En de liefde voor de vogeltjes groeide en groeide, ik heb al spijt dat ik er geen jurk van maakte).

Maar zie hier: de bird-dayrok! (inclusief doorlopend vogeltje op de tailleband, dubbel feest :-), en een folietje aan de voering)



Van Sarah kreeg ik trouwens een good old verjaardagskaartje in de bus, inclusief cadeautjes. Ooit had ik eens mijn geboortedatum nagelaten, maar dat was ik glad vergeten. Een onwaarschijnlijke kalligrafische verrassing dus toen ik uitgepluisd had waar het kaartje vandaan kwam. (En geloof mij, dat duurde wel even :-)). Lang leve blogland!




Minisuperhelden

Dé klassieker in mijn naairepertoire voor baby's moeten de dekentjes zijn. Maar nu begint de badcape aan een spurtje, want de laatste tijd rolden er weer enkele van onder de naaimachine. Voor mij een brokje nostalgie - ik had er eentje van toen ik klein was dat ik tot enkele jaren geleden gebruikte en dus tot op de draad versleten is - en voor de kleintjes wordt het een nieuwe metgezel tijdens het badritueel.


Het recept van Wentiti vind ik nog altijd het beste: stevig, mooi afgewerkt en ruim genoeg voor jaren badplezier. Bovendien is de cape ook geweldig geschikt voor supermanimitaties in de badkamer, ik geef maar een hint :-)


Voor Alexis maakte ik er eentje met luchtballonnen en grasgroene badstof. Ik liet me inspireren door het kleurrijke geboortekaartje waarop broer Matteo met een ballon in de hand naar de zon loenst.


Mijn cadeautje vertrok na de Belgische babyborrel meteen naar het land van de gruyère, sneeuw en de bergen: Zwitserland. Van daaruit kreeg ik deze foto, waar Alexis tijdens een pitstop tussen de brandweerwagens en het raceparcours door helemaal ingepakt poseerde in zijn badcape. Op de groei gemaakt, ik zei het al.


Voor de geboorte van Olivia liet ik de voorziene schaapjesstof voor wat die was en kon ik me helemaal laten gaan met roze, roze en roze. Bij de flamingo's op de rol kreeg ik meteen een 'aha-gevoel' en die keuze bleek ook een schot in de roos bij de mama. (En bij mezelf, ik wou de kaphanddoek eigenlijk liever zelf houden na het naaien)




En ook bij schattige Olivia, want zie eens wat een dolletje?

Een bloem van een baby

Nog voor Suzan er was (en dus even goed een jongentje kon geweest zijn) kocht ik een stofje dat ik 100 procent vond passen bij de baby in wording. Helemaal in de traditie - die ik eigenlijk gewoon zelf gestart heb - maakte ik opnieuw een kleedje, net als voor zusje Mirte.










De bloemen bleken een juiste gok, want ik leerde dat 'Suzan met de mooie ogen' een bloemensoort is. Meteen het idee voor het geboortesuikertje, heel fijn gevonden.


Dat ik de stof maanden op voorhand kocht, stond in schril contrast met mijn naai-ijver. Amper twee uurtjes voor de babyborrel startte ik met naaien. Tja...Wat een meteen een spoedtempo en geen mooie afwerking inhoudt, dat had ik eigenlijk zelf ook kunnen voorspellen. Net op tijd mikte ik alles in een cadeautje en gaf ik het af.

Maar toen bleef het knagen. Die afwerking, daar kon ik toch geen genoegen mee nemen? Dus ging ik achteraf op kousenvoeten het kleedje terugvragen. "Of ik het toch niet even opnieuw mocht aanpassen?" En nu kan ik er wel blij over bloggen. En Suzan? Die vindt het hilarisch, de cutie pie :-)


Nazomergezwier

Kleedjes genoeg, maar niet van het type 'zwier en luchtig'. (Of hoe ik toch maar een excuus vind om de volle kleerkast te verantwoorden)


Met anderhalve meter bloemen van het Stoffencircus - waar ik in mei met mijn fiets naartoe kon - maakte ik een kleedje uit de Burda van februari 2011. Vooral de halslijn vond ik heel mooi. Eenvoudig en met een aangeknipt minimouwtje. Het zwieren temperde ik wat door minder stof te rimpelen dan voorgeschreven, maar dat was vooral ook omdat anderhalve meter stof heel beperkt bleek.


Een beetje met risco dat het nogal kinderlijk is - zeker met de gouden bias onderaan die matcht met mijn sandalen - maar het is wat het is. En dat is vooral een zaligheid om te dragen.





(Ver)huisdier

Tijdens dat verhuizen kon er één iets niet mee: de hond van het lief. Maar dat hoefde eigenlijk geen probleem te zijn. Want Pinterest en een klein uurtje werk zorgden snel voor een oplossing die bovendien niet springt, niet kwijlt en niet ruit.

Ik schaakte de hond des huizes, maakte stiekem een mooie foto op witte achtergrond, zette het meest bruikbare beeld om in zwart-wit en liet het boeltje printen op een T-shirt. Die knipte ik uit met een groot silhouet, naaide aan de achterkant een fris groen stofje, vulde met kussenvulling en zette hem meteen in de zetel.

Welkom Homer en welkom happiness!


Home sweet home

Dat het lang geleden is. En dat ik het wel wat gemist heb. Maar het weerzien is hartelijk. Home sweet home, zowel op de blog als in real life.
Een huis kopen en renoveren, het neemt al gauw meer maanden in beslag dan gedacht. Zeker met oude huizen: de verrassingen die je achter het behang, onder de vloer en in de muren vindt, zijn niet altijd van de poes. De tijd achter de naaimachine werd dan ook 100% ingenomen door schilderborstels, boren en doe-het-zelf-zaakbezoekjes. Maar wat in ons hoofd zat te rijpen, konden we beetje bij beetje omzetten in realiteit: een wit canvas met kleurrijke accenten. En hé, nu de laatste to do-lijst begint in te korten én mijn naaimachine een vast plekje krijgt, komt hier binnenkort wat meer leven in de brouwerij. Fijn!



















* Drie zwemmende dames aan de muur: illustratie van Eva via depaspop.blogspot.com en http://nl.dawanda.com/shop/depaspop
* Scandinavisch behang in het toilet van BorásTapeter via Colora
* Gele zeteltjes van het bekende Zweedse woonwarenhuis

Geschubt gemak

Een basic in de kleerkast volgens een basic naairecept: meer hoeft dat soms niet te zijn.



Toen ik in Gent op den bots in De Stoffenkamer binnenwaaide en daar stootte op de perfecte jeansstof in het gewenste blauw, besloot ik meteen om een makkelijk rokje met boordstof te maken. Jeans werd ingeslagen en ook boordstof passeerde langs de kassa.


Ik had de keuze tussen flashy gouden band maar mijn eigen combineerbare zelf ging toch maar voor discreet blauwe boordstof.  Wat het meteen tot een heel comfortabel rokje maakt, boordstof zit zalig. Dat ik dat niet eerder probeerde?



Met zakken o zo diep, gevoerd met dit restje en schelpgewijs schaamteloos gepikt van dit mooie exemplaar.