Strak in het pak

Exact 87 weken geleden postte ik op Instagram een foto van een warme grijze Newcastle Cardigan met het sippe onderschrift: “Zo zacht, zo lang aan gewerkt en zo te klein.” De allereerste keer #sewingfortheboyfriend draaide op een ferme sisser uit. De cosy trui die ik het toekomstige topstuk in de kleerkast zag worden, bleek een te krappe trui met foute verhoudingen. Ook met het knopenpat vooraan kon ik helemaal niet overweg. 
Geen idee waar mijn fout zat. En geen idee hoe ik het kon verhelpen. Het zorgde ervoor dat trui en patroon naar een donkere hoek van mijn stoffenkast verbannen werden. 


Tot ik in blogland regelmatig een wél geslaagde Newcastle Cardigan zag passeren. Zo moeilijk kon dat dan toch niet zijn? In Den Beer zocht en vond ik donkerblauwe sweaterstof. Al mijn hersenen werd op full force gezet - inzicht is mijn sterkste kant niet - en ik knipte met véél toewijding en xl-marge de trui opnieuw. 
Amper bewegingsvrijheid was de negatieve feedback bij de eerste versie, dus daar zou ik mij niet meer aan laten vangen. De horizontale paspel door het rugpand kwam er dan ook niet meer. Heel mooi, dat wel, maar niet handig. Ik zorgde ook voor genoeg plaats voor de brede schouders en vooraan knipte ik extra naadwaarde om een klein buikje genoeg ademruimte te geven. Thread Theory maakt heel mooie patronen, maar mikt vooral op lange en smalle meneren. 



Gestikt met extra veel liefde. En met resultaat, want we have a winner! Warm, lichtjes klassiek maar toch wat anders met drie blauw aangenaaide knopen en eentje in het bruin. Big love voor Thread Theory ook, want plots wist ik niet meer waar ik me bij de vorige versie zo aan geërgerd had. 
Niets zo leuk als je lief te zien lopen met een trui-op-maat. Dik tevreden dus, al hou ik het voorlopig daarbij: zijn trouwkostuum voor volgend jaar laten we wel maken :-)